środa 7 sierpnia 2024 

Dzień 10.  Dunaj z okolic Wiednia do Bratysławy

Dotarłam do Bratysławy. Śpię w klubie wodniackim. Zmiana kraju, to zmiana obyczajów! Od razu zaproponowano mi wódkę na powitanie  Nocleg znalazłam jak zawsze "na spontana", podpłynęłam do pomostu, zostawiłam łódkę, weszłam do klubu, zapytałam czy mogę przenocować, zapytano mnie ilu nas jest, powiedziałam, że jestem sama, i tradycyjnie nie było żadnego problemu.

Dzień zaczął się od wiadomości od Andrzeja, znajomego z Facebooka, który śledzi moją trasę na moim profilu. Napisał,  że nie wolno mi przepłynąć przez śluzę Gabcikovo, która znajduje się za Bratysławą, ponieważ nie mam silnika o odpowiedniej mocy. Nie tylko nie mam odpowiedniej mocy, ale w ogóle silnika nie mam! Godzinę zajęło mi studiowanie map i różnych scenariuszy. Dzwoniłam też do Gabcikova. Zgodzili się, że jeśli będzie ze mną druga łódka na motorze, to mnie przepuszczą. Ale skąd wziąć taką łódkę, skoro ruch na wodzie, poza statkami, jest znikomy? No i jak pokonać 50 km betonowego kanału wiodącego do zapory? Tego typu pytania dręczyły mnie dzisiaj cały dzień. Pomyślałam też, że może w Bratysławie znajdą się jacyś kajakarze albo wioślarze, którzy przewiozą mi łódkę na przyczepie? Miałam dużo szczęścia. Bo jak pomyślałam, tak się stało, ale o tym za chwilę.

 

Udało mi się dzisiaj przepłynąć 75 km, a to za sprawą bardzo szybkiego nurtu. Takiego tempa to mój zegarek nigdy nie odnotował, nawet na łódce sportowej. Momentami płynęłam 16 km/h. Tempo było tak szybkie, że koncentrowałam się wyłącznie na tym, żeby nie uderzyć w jakąś boję, albo inną przeszkodę.

 

Dzisiejszy dzień dał mi naprawdę w kość.

 

Zaczęło się od śluzy. To była ostatnia śluza w Austrii. Na pewniaka, po ostatnich sukcesach śluzowych, wyjęłam telefon i zadzwoniłam na śluzę. I tu nastąpiło zdziwienie: nein, verboten, idziesz na przenoskę. Próbowałam dyskutować przez telefon, skończyło się tak, że pan życzył mi dobrego dnia i odłożył słuchawkę. Cóż miałam robić, popłynęłam na przenoskę, łódkę przywiązałam do kamienia, bo w tych miejscach nie ma ani jednego ucha, ani knagi do mocowania i poszłam szukać wózka do przenoski. Pierwszy, a zarazem jedyny, jaki spotkałam na całej trasie, był bez kół. Upał straszliwy. Wracam do łódki załamana. Przewożenie łódki na moim wózku z małymi kółkami to dopiero byłaby katorga. Myślę, myślę, e... właściwie nie ma nic do stracenia, dzwonię ponownie na śluzę! Mówię panu, że z przyjemnością bym się przeniosła sama, ale wózek nie ma kółek i proszę o śluzowanie. Powiedział, że oddzwoni. Po kilku minutach dzwoni, klaruje mi, że w drodze wyjątku mnie prześluzuje, wyjaśnia szczegóły... i... i w tym momencie wyłącza mi się kompletnie telefon. Był taki upał, że się przegrzał. Kolejny problem. Ech.... Idę do łódki, wyciągam torbę z narzędziami i sprzętem zapasowym, wyjmuję telefon zapasowy, jakiś stary, po mojej córce, szukam igły, żeby przełożyć kartę, w końcu odpalam telefon. Robię podstawowe ustawienia w telefonie. Czas płynie, a ja nadal tkwię w jednym miejscu. W końcu odpływam, melduję się na śluzie nowym telefonem, na koniec jeszcze pan wychyla się ze swojej wieży i krzyczy, że nie wolno wypływać dopóki nie ma zielonego światła. Ech... Żegnajcie austriackie śluzy! Adieu. Tęsknić po Was nie będę!

Za to po drugiej stronie śluzy, ukazał mi się kompletnie inny, nowy świat. Wzdłuż rzeki cały czas mijałam miejsca do postoju i nocowania, nurt bardzo szybki. Bajka!

Potem jeszcze postój na kąpiel i ochłodę. Potem ściganie się z burzą, udało się, uciekłam i na koniec szukanie klubu, w którym mogłabym zaparkować na noc - łódka i ja. Trafiłam na bardzo gościnny klub wodniacki. Śpię w sali klubowej, ugoszczono mnie też jedzeniem i piciem. Słowiańskie klimaty.

A najlepsza wiadomość jest taka, że szef tutejszego klubu sam zaproponował, że jutro wezmą moją łódkę i zrzucą mnie za zaporą na starym Dunaju. I tak jutro jadą na spływ, to mnie podrzucą! Tak więc decyduję, że nie przypłynę ok 20 km przez Bratysławę, ale za to ma możliwość kontynuowania podróży.

Dzień zakończyłam zwiedzaniem Bratysławy w towarzystwie siostry wioślarskiej koleżanki, a więc miałam dodatkowo towarzystwo i oprowadzanie po mieście.